Ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴν προσευχὴ τῆς Ἐκκλησίας γίνεται, σὲ κάθε Ἀκολουθία (Ἑσπερινό, Ὄρθρο, Θεία Λειτουργία, Παράκληση, Ἁγιασμό, Μνημόσυνο) «ὑπὲρ πάντων τῶν ἐντειλαμένων ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις εὔχεσθαι ὑπὲρ αὐτῶν», ὑπὲρ αὐτῶν ποὺ μᾶς παρακαλοῦν καὶ μᾶς ἐντέλλονται νὰ προσευχόμαστε γιὰ τὴν σωτηρία τους καθώς καί ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν κεκοιμημένων ἀδελφῶν μας. Ἡ φιλάδελφη ἀγάπη, μᾶς ἑνώνει ὅλους κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τοῦ ἁγίου Ναοῦ, καὶ προσευχόμαστε ὄχι μόνον γιὰ τοὺς παρόντες, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἁπανταχοῦ, σὲ ὅλο τὸν σύμπαντα κόσμο εὑρισκομένους ἀδελφούς μας, ποὺ ἔχουν ἀνάγκη τῶν προσευχῶν μας καὶ τῆς θείας βοηθείας καὶ ἐπισκέψεως.

Ἰδιαιτέρως δε κατὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, ὑπάρχει ἡ εὐλογημένη συνήθεια στὴν Παράδοσή μας, νὰ παραδίδουμε στὸ λειτουργὸ ὀνόματα προσφιλῶν μας, ζώντων καὶ κεκοιμημένων ὥστε ἐκεῖνος μὲ τὴ σειρά του νὰ τὰ μνημονεύσει στὴν Ἁγία Πρόθεση, νὰ τὰ ἀναφέρει ἕνα-ἕνα πάνω ἀπὸ τὸν Ἀμνὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν αἴροντα τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.

Αὐτὸ ἔχει μεγάλη σημασία, διότι ἡ ὥρα τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι ἡ ἱερότερη, ἡ πιὸ δυνατή, ἡ πιὸ ἀποτελεσματικὴ σὲ εὐλογία. Καὶ διότι κάθε ψυχὴ εἶναι ξεχωριστὴ μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ Προσωπικοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας καὶ ἔχει τὴ θέση της καὶ δικαιοῦται αὐτῆς τῆς τιμῆς καὶ τῆς εἰδικῆς εὐλογίας.